Od 1 października 1985 do 31 sierpnia 1989 prowadziłem Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Przejąłem go po Mikołaju Grabowskim, przekazałem Janowi Prochyrze. Zastałem 9 zdatnych do grania pozycji, pozostawiłem następcy 16 gotowych przedstawień. Nie będzie to jednak sprawozdanie ustępującego dyrektora, chociaż może powinno, zważywszy stronniczość krytyki, z czego wynika, że sprawozdania takiego nikt nigdy nie napisze, bo nawet podstawowych ocen z tego okresu nie ma. Będzie to natomiast pakiet trosk, z jakimi pozostawiam zespół i budynek. Gdy bowiem kadencja jest krótka, a jej bieg - i zakończenie - niezależne od nas w wymaganym stopniu, troska o godną pamięci schedę, jaką otrzymało się po poprzednikach, a pozostawia następcy, bywa czasem dostatecznie głęboka, by dać jej publiczny wyraz; niezależnie od wyjątkowości takiego postępowania.

W przypadku Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie była to scheda szczególnie zobowiązująca z uwagi na wielką, historyczną przeszłość sceny. Teatr ten naprzód był kolebką Młodej Polski, a potem jej wspaniałym rówieśnikiem i wyrazicielem jako macierzysta scena Wyspiańskiego, Kisielewskiego, Przybyszewskiego, Rittnera, Zapolskiej, Żuławskiego, Sewera-Maciejowskiego, Rydla, Kasprowicza, Micińskiego. A zarazem miejscem prezentacji wszystkiego, co w Europie uchodziło za zapowiedź (lub wyraz) modernizmu. Jeśli dodamy do tego szczególną troskę, jaką najpierw Pawlikowski, a potem Kotarbiński otaczali dramaturgię polską w ogóle, jeśli przypomnimy sobie złotą serię premier i prapremier Słowackiego, Mickiewicza, Krasińskiego i w ogóle dramatu romantycznego, zrozumiemy miejsce, jakie w świadomości narodowej tamtych lat odgrywała krakowska scena. Nobilitowana dodatkowo przepychem nowo wzniesionego przy placu św. Ducha budynku, najokazalszego i najbardz