W styczniu 1927 roku do willi bonzy faszystowskich Włoch, Gabriela d`Annunzia, przybywa na zaproszenie gos­podarza polska arystokratka Tamara Łempicka. Przyjeżdża z Paryża, gdzie dała się poz­nać jako utalentowana mala­rka, aby namalować portret d'Annunzia. Szybko jednak odkrywa jego rzeczywiste plany: Gabrielowi chodzi raczej o jeszcze jedno erotyczne zwycięstwo, a nie obraz. "Tamara" odchodzi z zamie­nionego na willę "Il Vittoriale degli Italiani" warszaw­skiego Teatru "Studio". Sztu­ka określona jako opowieść filmowa na żywo (akcja to epizody rozgrywające się rów­nocześnie w kilku różnych miejscach z udziałem różnych osób) schodzi już z afisza. Po sukcesie w Los Angeles i No­wym Jorku, "Tamarę" wysta­wiło pięćdziesiąt razy Cen­trum Sztuki "Studio". I choć sam spektakl był swego ro­dzaju wydarzeniem, to pożeg­nanie z "Tamarą" wypadło blado. Sam pomysł jak na polski teatr był nowością: ogłoszono bowiem aukcję na re­kwizyty wykona