"Mistrz Olof" wystawiony został w Teatrze Polskim w Poznaniu dla honoru do­mu. Teatrowi dla dobrego sa­mopoczucia potrzebna była po prostu taka polska prapremiera Strindberga. Potrzebny mu był też reżyser o nazwisku tej mia­ry co Jerzy Kreczmar. Grzegorz Mrówczyński, obejmując kierow­nictwo artystyczne tej sceny ta­ki charakter jej wyraźnie zresztą zapowiadał mówiąc, że ma to być i teatr repertuarowy, i teatr przywracający scenie słowo, a więc w konsekwencji wielki dra­mat klasyczny z całą jego reto­ryką i patosem, konfliktem przeciwstawnych racji, postaw i cha­rakterów. I taki właśnie spektakl zaproponował nam w "Mistrzu Olofie" - Jerzy Kreczmar. Istotnie, wiele zdaje się teraz przemawiać za tego typu teatrem i repertuarem. Długotrwa­ła jego nieobecność w Poznaniu, potrzeby autodydaktyczne młodego zespołu aktorskiego, który powinien przecież otrzy­mać kiedyś szanse zmierzenia się i z taką literaturą. Wreszcie - przyczyna może tutaj n