Po kilkuletnich meandrach odnalazł Teatr Współczesny znowu swą właściwą drogę. Trafił na nią dzięki dramaturgii Czechowa i jego najtrudniejszej może, lecz najpiękniejszej, najgłębszej sztuce, jaką jest "Wiśniowy sad". Zespół Teatru Współczesnego, złożony z wybitnych aktorów, stanął od razu na pewnym gruncie i poczuł się w swoim żywiole. Tym gruntem jest realistyczna sztuka. I znalazł także swoją drogę Maciej Prus. Od czasu jego pamiętnej inscenizacji "Jana Macieja Karola Wścieklicy" Witkacego, zrealizowanej w Słupsku, nie widziałem tak konsekwentnego i przemyślanego przedstawienia tego utalentowanego reżysera. Dopomógł mu w tym bardzo Łukasz Burnat, autor prostej, funkcjonalnej scenografii, pełnej konkretnej prawdy zarówno w znaczących szczegółach przedmiotowych, jak i w sile swego uogólnienia. Nie ma w tym przedstawieniu "koncepcji", lecz są umiejętności. I jest prawda życia, o którą Czechowowi przede wszystkim chodziło. Pisał: