List z widowni

Antygona Anouilha to tragedia o tragedii.Trudno o bardziej zamknięty krąg racji moralnych,które tu przysługują wszystkim.Wszyscy schodzą ze sceny czyści, wszyscy zasługują na tragiczność.Jaką tragiczność?Oczywiście,ponad światem Anouilha jest pustka,nie ma punktu odniesienia,układ spraw ludzkich jest tu samowystarczalny.Nie wiem,czy w ogóle może powstać tragedia bez odwołania się do Boga lub historii,do religii lub mitu.Taką tragedią jest właśnie Antygona.Nie ona także ma swój mit:samą tragiczność.Jest to tragedia przeżywająca samą siebie,tragedia opowiadająca dzieje tragedii,ukazująca proces jej narastania,jej nieuchronność,jej zasadę.Anouilh nie mieści się w granicach greckiej baśni.Każe Kreonowi sięgać po środki z arsenału współczesnej techniki władzy:rozkaz niepogrzebania Polinejkesa jest czczą demonstracją,Kreon nie jest pewien, czyje właściwie są te rozkładające się zwłoki- może Polinejkesa,może Eteoklesa,może którego