NA styl tego przedstawienia wpłynął w znacznym stopniu młody zespół aktorski. Stąd chyba wywodzi się najmocniejsza strona spektaklu, część wokalno-ruchowa. Ale rzecz komplikuje sam autor tekstu Bertolt Brecht.

Zanim więc porozmawiamy o inscenizacji Mahagonny we Współczesnym, proponuję sięgnąć do genezy sztuki. Otóż właściwe Mahagonny, czy lepiej tłumacząc dosłownie tytuł: Wzrost i upadek miasta Mahagonny, powstało w 1929 r. po doświadczeniach Opery za trzy grosze (1928) i po pierwszej próbie tematycznej tj. songspielu Mahagonny (1927). Lecz jeszcze wcześniej były nie kończące się dyskusje Brechta i Kurta Weilla. Weill - z racji warsztatu muzyka profesjonalisty, z racji swoich artystycznych pasji - odpowiadał reformatorskim pianom dramaturga ("konieczni są nowi kompozytorzy, którzy napełnią świeżą krwią operę"). Zresztą Brecht także szukał rozwiązań kompozytorskich. Opracował przecież tło muzyczne dla kilku pierwszych utworów (m.in. Bali). Zawsze jednak podkreślał własne amatorstwo, nazywając te prace "Misukiem", czyli czymś na granicy muzyki ludowej i jazzu. Dopiero więc Weill mógł inspirować muzyczny ciąg dalszy Brechtowskich koncepcji. I