"Wracać wciąż do domu" w reż. Magdy Szpecht w TR Warszawa. Pisze AK w Polityce.

Spektakl jest koprodukcją polsko-japońską, ale podczas premiery w TR Warszawa trudno było to dostrzec, chyba że w minimalistycznej scenografii i w śladzie węglowym, jaki pozostawiły podróże zespołu do Tokio i z powrotem. Akcja dzieje się po apokalipsie klimatycznej, w wyniku której zdziesiątkowana ludzkość wróciła do życia plemiennego w bliskim kontakcie z naturą (tę ostatnią oglądamy na telebimach). Szóstka aktorów i aktorek, przekazując sobie rolę Północnej Sowy/ Mówiącego Kamienia, głównej bohaterki, zrodzonej z matki z pokojowo nastawionego i sfeminizowanego ludu Kesh i z ojca z wojowniczego ludu Kondora, przybliżają nam obyczaje obu plemion i historię bohaterki, która odchodzi od matki do ojca, by po latach powrócić. Jest tekst Ursuli K. Le Guin w tłumaczeniu dramaturga Łukasza Wojtyski, są rysunki, pieśni, stawanie na rękach i tańce (miła dla oka choreografia Pawła Sakowicza), a także powolne odsuwanie i zasuwanie tiulowych zasłon.