Przekład wybitnej prozy po­wieściowej na język scenicz­ny jest eksperymentem trud­nym i ryzykownym. Dramat sceniczny przewyższa powieść stop­niem kondensacji literackiej. Dla­tego też przeróbka teatralna dobrej powieści musi ją zawsze w jakiś sposób zubożyć. Dzieje się tak jak z piękną siostrą Kopciuszka, która pragnąc zmieścić nogę w ciasnym pantofelku zgodziła się na obcięcie palca. Wprowadzenie powieści na ciasną scenę teatru nie może się obyć bez bolesnej operacji. "Bieg do Fragala" Juliana Stryj­kowskiego - mimo niezaprze­czonego dramatyzmu swej akcji - jest utworem specjalnie trudnym do uteatralnienia. Przyczyny trudnoś­ci tkwią w jego niezwykle mister­nej i konsekwentnej konstrukcji po­wieściowej. "Bieg do Fragala" trze­ba przeczytać dwa lub trzy razy, aby pojąć jak "koronkową" metodą jest pisana ta znakomita książka. Słyszałem krytyczne uwagi, że pierwsza część powieści nieco nuży swą monotonią. Mnie się wydaje, �