Jeden z moich znajomych po spektaklu teatru Jaracza na scenie "Rozmaitości" po­wiedział: Szekspir to jednak klasa! Nie odkrywcze, nawet nie nowe stwierdzenie, a jednak daje wiele do myślenia, zważywszy, że znajomy oglądał "Poskromienie złośnicy" przez pryzmat doświadczeń czło­wieka XX w. a Szekspir zawarł w komedii doświadcze­nia człowieka XVI w. "Poskromienie złośnicy" to przede wszystkim wyborna zabawa, chwilami zatrącająca romantyzmem, chwilami blis­ka commedii dell`arte, jed­nakże realizm psychologicz­ny zawarty w tej komedii decyduje o jej uwspółcześnia­niu się przez blisko cztery wieki. Układ złośnica - poskromiciel nie jest stereotypem. Znamy wiele innych modeli, np.: złośnica - wyrozumiały pe­dagog, złośnica - zrezygno­wany milczek, złośnica - uciekinier, złośnica - opój, złośnica - bierne narzędzie itd. itd. Złośnica - złośnik, to już kryminalna sprawa. Wbrew po­zorom wszystkie wymienione wyżej układy są antypedag