Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że mamy do czynienia z udramatyzowanym raportem socjologicznym. Nie najwyższych literackich lotów, mocno niespójnym, w którym autorskiego pomysłu na zawiązanie dramaturgicznej intrygi wystarcza na dobrą sprawę raptem na pierwsze pół godziny. Jakby tego było mało - wyjątkowo długim (oryginalne dzieło Larsa Norena, jednego z najbardziej znaczących szwedzkich dramatopisarzy, zrealizowane wcześniej m. in. przez samego autora w Theater Umel oraz przez Thomasa Ostermeiera w berlińskiej Schaubuhne, to materiał na przedstawienie sześciogodzinne), a choć reżyser polskiej prapremiery w poznańskim Teatrze Polskim Piotr Chołodziński ograniczył się do godzin trzech z okładem, i tak okazało się, że przedstawienie znacznie przekroczyło możliwości percepcyjne części premierowej widowni. Nie udało się tym samym uniknąć pytań, czy naprawdę warto było angażować energię i talent młodego, niezwykle obiecującego ze