Sztuka ta jak podpowiada sam {#os#13561}Mrożek{/#} jest rozrachunkiem autora z przeszłością. Autora ale także je­go rówieśników, którzy tuż po wojnie jako dwudziesto­paroletni obywatele naszego kraju stanęli przed wyborem akceptacji lub niezgody na nowy porządek; afirmacji lub buntu wobec niego. Rozrachu­nek pokoleniowy Mrożka prze­prowadzony został z perspek­tywy lat 60-ych, choć ma on oczywiście pewne cechy po­zwalające na uogólnianie na­czelnego problemu: determinacja losów ludzkich spęta­nych chorymi warunkami społeczno-politycznymi. Sztuka Mrożka jakkolwiek niewolna od skaz i drobnych grzeszków (zbędna gadatli­wość, retoryczna powierzchow­ność, trącający o tani patos finał), jest utworem frapują­cym: tematycznie, konstruk­cyjnie, a także anegdotycznie (pomysł upersonifikowania wyrzutu sumienia). Trudno się więc dziwić, że zaintere­sowała teatry. Nie tak dawno odbyła się w Warszawie pre­miera "Portretu" w reż. K. {#os#58}Dejm