LATO 2005, Londyn, zamachy, telewizja, U2, bijąca ze wszystkich stron współczesność. To nasz świat zblazowanej ponowoczesności, terroru i rocka, to nasz świat kazirodczych stosunków seksual­nych, przestępczości nieletnich, rapu i pogardy dla starych. To my, to nasz kryzys wartości, to nasz lęk egzystencjalny, to nasza aksjo­logiczna pustka! Bliżej, kamera, bliżej, jeszcze na tę pustkę! Sztuka Stephensa to konglomerat najbardziej efektownych diagnoz i ostrzeżeń na temat świata po 11 września. Symultaniczne wątki skupiają się w niej wokół jednego dnia, gdy cały Londyn żył tragedią w metrze, nowiną o przyznaniu Wielkiej Brytanii olimpiady i kon­certem Bono. Staruszka spędzająca dnie samotnie w domu nagle przenosi swoją samotność do centrum miasta, gdzie nikt prócz niej nie dotarł z powodu zamachów. Młody raper rasista śledzi nauczy­cielkę, znudzona kobieta wysyła tajne plany firmy do konkurencji. Przerywany ruch, przerywane monologi, przerywa