Sporym rozgłosem cieszy się warszawskie przedstawienie scenicznej adaptacji powieści Witolda Gombrowicza pt. "Por­nografia". Wydawać by się więc mogło, że wybór tego utwo­ru będzie miał istotne znaczenie w kulejącym ostatnio re­pertuarze Teatru Nowego, wzbogaci go o pozycję i atrakcyj­ną i zapładniającą intelektualnie. Tymczasem oglądamy na łódzkiej scenie przedstawienie rozwlekłe, pozbawione dowcipu, tempa, jakiejś nadrzędnej myśli porządkującej. Od razu trzeba to stwierdzić, aby nie było nieporozumień. Oczywiście, wyra­finowana proza Gombrowicza, literacka perwersja tego tekstu i jego ironiczne podteksty przebijają się przez niezborność spektaklu, mogą stanowić dla świadomego rzeczy widza rzecz godna obejrzenia. Pierwsze wydanie "Pornografii" ukazało się w Paryżu 25 lat temu. Jak sam autor napisał w "Dziennikach" w utworze tym nie tyle rozglądał się za tezami filozoficznymi, ile pra­gnął wydobyć artystyczne i psychologiczne możl