"Teatra polskie. Historie" Dariusza Kosińskiego to książka wielotonalna (by odwołać się do ważnej dla autora przywoływanej w niej kategorii ze słownika Towiańskiego i Mickiewicza). Współbrzmią w niej-gdzieś harmonicznie, a gdzieś dysonansowo-różnorodne zjawiska teatralne, dawne i najnowsze, różne szkoły pisania i interpretacji; indywidualne impresje, wspomnienia i systemy wartości autora mieszają się tu z rzetelnie bądź tylko fragmentarycznie stosowanymi teoriami antropologicznymi, socjologicznymi, filozoficznymi, teatrologicznymi, które usytuowane zostają w ramie stosunkowo nowej w polskim kontekście, prawdziwie interdyscyplinarnej dziedziny, jaką jest performatyka - pisze Bartosz Frackowiak w Krytyce Politycznej.

Ważne jest też terytorium eksploracji: niezwykle heterogeniczny obszar polskiej tradycji performatywnej, do której włączone zostają tradycyjne obrzędy związane z obchodami tzw. "roku polskiego", polskie święta, projekty społeczno-kulturowej i indywidualnej przemiany, performanse narodowe, jak choćby uteatralizowana kultura szlachecka w jej różnorodnych przejawach czy obrzędy powstańcze, ceremonie władzy, różnorodne performanse krytyki i oporu, aż po tzw. "Teatr Kryzysu Kultury Teatralnej", czyli teatr artystyczny, zorganizowaną instytucjonalnie część kultury miejskiej, która zarazem owej kulturze się przeciwstawia i próbuje drażnić jej imponderabilia. 1. Autor twierdzi, że teatrologia posiada szczególne narzędzia, które wyjątkowo dobrze nadają się do opisu wielu aspektów rzeczywistości kulturowej, społecznej i politycznej. Teatr artystyczny stanowi jedynie ich część. Zresztą, zdaniem Kosińskiego, opozycja teatru artystycznego, w spos