Ryzyko, jakie podjął warszawski Teatr Pow­szechny wystawiając "Ciałopalenie" Marka Bu­kowskiego, opłaciło się. Daje ono nadzieję, że dramaturgia polska nie skończyła się na Tadeuszu {#os#1788}Słobodzianku{/#}, jak to nam ostatnio wmawiali krytycy, przy okazji zagłaskując autora. Wobec czego mamy szansę wyzwole­nia z niszy ekologiczno-kulturowej zajmującej wschodnie pogranicze. A także z moralite­towo-baśniowej wyobraźni autora zafascyno­wanego etnografią swojej małej ojczyzny, który w biedzie białostockich wiosek, gdzie krzyżują się wpływy prawosławia, katoli­cyzmu, mahometanizmu zobaczył tyleż figurę ludzkiego losu, co podatną na manipulacje pierwotno-prymitywną mentalność. Sztuka młodego pisarza dowodzi, że po Sło­bodzianku może się coś zdarzyć we współ­czesnej dramaturgii, a przy tym ciekawie. Marek Bukowski, z zawodu inżynier elektryk, debiutował w 1985 roku jako prozaik, opubli­kował powieści "Nic się nie zmieni", "Oszust