"2 maja" Andrzeja {#os#30243}Saramonowicza{/#} w Teatrze Narodowym. Przenikliwy portret Polaków u progu nowego stulecia. Jak na teatr zbyt jednak filmowy Sztuka Saramonowicza jest uda­ną próbą narysowania zbiorowe­go portretu Polaków początku XXI w. Przedstawia losy miesz­kańców warszawskiej kamienicy, którzy na gruzach swego domu rozpoczynają nowe życie. Ta zbiorowość to Polska w pigułce - mamy tu byłego ubeka i by­łego opozycjonistę, żarliwą katoliczkę i dilera narkotyków, karierowicza z Plat­formy Obywatelskiej i prezesa telewizji z Ordynackiej. Zderzenie z pokoleniem "Big Brothera" Nie są to jednak wycięte z papieru idee, ale ludzie z krwi i kości. Każdy ciągnie za sobą swoją osobistą historię, w jed­nym przypadku będzie to dramat rozwie­dzionego ojca, który szuka porozumie­nia z córką, w innym - tragedia matki, której córka umiera po przedawkowaniu narkotyków, w jeszcze innym - dramat młodej kobiety, która jest bezpłodna. T