Jest parę powodów, żeby uznać wystawienie "Tryptyku" Giacomo Pucciniego w Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu za poważny sukces artystyczny. Po pierwsze - jest to polska prapremiera całości dzieła, na które składają się trzy jednoaktowe opery o bardzo zróżnicowanym charakterze: dramatyczny "Płaszcz", liryczna "Siostra Angelica" i komiczny "Gianni Schicchi". Podawana przez niektóre źródła informacja o wystawieniu całego "Tryptyku" w roku 1929 w Katowicach okazała się niezupełnie prawdziwa - zabrakło bowiem wówczas pierwszego ogniwa: "Płaszcza". Po wtóre - jest to dzieło o wielkiej wartości muzycznej i dramatycznej, ukazujące nam Pucciniego, jakiego dotąd nie znaliśmy (chyba że z nagrań płytowych). Po trzecie - "Tryptyk" jest w swej treści dziełem, które stanowi dowód konsekwentnej realizacji przyjętej przez nową dyrekcję Teatru Wielkiego linii repertuarowej, polegającej aa wystawianiu utworów, które - każdy w sobie właś