"Tęczowa trybuna 2012" to nie tylko prowokacyjny głos na temat piłkarskich mistrzostw i "modernizacji".To także opowieść o klęsce ruchu społecznego - pisze Witold Mrozek w felietonie dla e-teatru.

"Tęczowa Trybuna 2012" Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego triumfuje na bydgoskim festiwalu Prapremiery, dopiero co pokazywana była na Europejskim Kongresie Kultury we Wrocławiu, a parę miesięcy temu otrzymała nagrodę w Ogólnopolskim Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej . Wcześniej spektaklowi udało się przebić do głównych wydań serwisów informacyjnych telewizji na co dzień bynajmniej kulturą niezainteresowanych, prywatnych i publicznych. Bo to niezły news - kto spodziewał się, że w Polsce funkcjonuje zorganizowana grupa homoseksualnych kibiców piłkarskich? O nich - i o ich walce o tytułową tęczową trybunę podczas Euro 2012- opowiada przedstawienie. Stadion Narodowy staje się tu czymś więcej niż tylko miejscem sportowej imprezy - to metafora państwa, które przestało służyć społeczeństwu. Polska ze Stadionu Dziesięciolecia - targowiska peryferyjnego kapitalizmu osadzonego na fundamentach rodem z lat 50. - ma stać się zu