Podobnie jak w słynnym Maeterlinckowskim "Błękitnym ptaku" świat tego baletu wypełniają gło­sy natury. Rzeczy mają własny język, przedmioty - duszę, a kwiaty wirują w walcu. Nie jest to wszak walc z kwiatami, a walc samych kwiatów. Nie taniec w sukni z brylantami, ale taniec samych brylantów. Ra­dosny, wolny od materialnej po­włoki świat, który dla nas otwie­ra się jedynie w snach albo wy­obraźni, staje przed nami w ca­łej swojej krasie, pozbawionej wszelkiej utylitarności, wszelkie­go przyziemnego praktycyzmu, które krępują nas w pojmowa­niu wiecznych zagadek bytu. Być może, na tym polega rola baletu jako rodzaju sztuki: wni­kanie w istotę, utajony sens przedmiotów i ukazywanej nam rzeczywistości, jak gdyby zysku­jącej w umownym systemie kla­sycznych ruchów tanecznych ja­kiś inny, nowy kształt, na co dzień przed nami ukryty. Możli­we, że i sam taniec klasyczny po­wstał i kształtował się w tym celu - odsłaniając cudowne wła­ści