Księga jest imponująca i godna zazdrości. Samą swoją wielkością (592 strony formatu B4) narzuca niezwyczajny sposób traktowania jej - do czytania w łóżku czy w fotelu nie nadaje się, wymaga stołu (biurka) lub pulpitu, na którym się ją rozłoży i dopiero wówczas można oddać się przyjemnościom lektury - o ksiązce "Teatra polskie. Historie" Dariusza Kosińskiego pisze Maria Napiontkowa w Teatrze.

A zacząć należy od uważnego obejrzenia materiału ilustracyjnego, który sam w sobie stanowi wykład o formach teatralizacji życia społecznego i rodzajach sceny instytucjonalnej, nie mówiąc o zawartych w nim przykładach sztuki teatru. "Teatra polskie. Historie" Dariusza Kosińskiego to kolejna opera magna tego autora. Tym razem obejmująca kilkaset (jeśli nie więcej) lat działalności polskiej nacji w - jak sam to formułuje - świecie przedstawień należących do różnych porządków życia społecznego. Po wielu latach posuchy, swoistego lęku przed syntezami, otrzymaliśmy dzieło, którego ambicją jest prezentacja widowisk kulturowych w ich dziejowym rozwoju. Podzielony na pięć części materiał zawiera dostępną dziś summę wiedzy na ten temat, ułożoną w sposób właściwy podręcznikom, choć autor zastrzega, iż ambicji takich nie miał; chciał po prostu przedstawić swoją wersję historii kultury polskiej. Ambicje ambicjami, ale już sam fakt, że Te