Nie tylko księgi mają swoje dzieje. Spektakle telewizyj­ne również. Zupełnie inaczej się je ogląda przy powtórnej emisji - w innym czasie niż ten, w którym powstawały. Ale tylko dobre stają się jeszcze lepsze. Marian Hemar pisał swoje małoobsadowe jednoaktówki na wyg­naniu, na londyńskim bruku. Powo­dowany nostalgią ożywił wielkie, wręcz mityczne polskie postaci - Krasickiego, Norwida, Chopina, Kochanowskiego, Fredrę. Wszyst­kie te scenki, przeznaczone do gra­nia w małych emigracyjnych teat­rzykach, przepaja duch tęsknoty i żalu. Autor nie przypuszczał, że kiedykolwiek będą wystawione nad Wisłą. Andrzej Łapicki zdystansował się lekko do tekstu - niektóre scenki opuścił, wprowadził Narratora, Wojciecha Młynarskiego, który poszczególne jednoaktówki zreali­zowane w półprywatnej konwencji próby, wprowadzał i komentował kupletami swojego pióra. Wers ...jest też Polonia nad Wisła pod­kreślał paradoksalną sytuację autora tekstu