Przedstawienie Iwony, księżniczki Burgunda jest powtórzeniem w studio spektaklu z Teatru Powszechnego w Warszawie z r. 1983 (Teatr nr 2/1984). Sztuka jest chyba najpowszechniej dostępna ze wszystkich utworów dramatycznych Gombrowicza: bez całego bagażu wiedzy o ideologii i przesłaniu autora tłumaczy się sama jako pełna dowcipu absurdalna komedia. W tym właśnie kierunku, nie zamykając zresztą widzom drogi do refleksji, poszła reżyseria Zygmunta {#os#871}Hubnera{/#} i praca jego aktorów. Świetne role komediowe skłaniające się ku humorowi nonsensu dali tu Zbigniew {#os#140}Zapasiewicz{/#} (Król Ignacy), Mirosława {#os#303}Dubrawska{/#} (Królowa Małgorzata) i Mariusz {#os#1173}Benoit{/#} (Szambelan); na ich tle nieco blado wypadł Aleksander {#os#919}Machalica{/#} (Książę Filip). W interesujący sposób dowartościowała kamera rolę Darii {#os#317}Trafankowskiej{/#} (Iwona). W sztuce Gombrowicza postać ta jest tylko katalizatorem, który wyzwala zachowania i