Genet przychodzi nasze sceny jakby trochę za późno. Pięć, osiem lat temu, kiedy wprowadzały go teatrzyki studenckiej był jeszcze prowokacją artystyczną. Dziś już to zabytek historyczny, dokument literacki, może jeszcze fascynujący, ale siła tej fascynacji słabnie wyraźnie, opada z roku na rok. Teatr Geneta jest "teatrem - przeciw widzowi" (określenie Jana Błońskiego). Rampa oddzielająca scenę od widowni zamienia się w przepaść, przepaść nie do przekroczenia. Dialog aktora z widzem staje się niemożliwy. Przekreślone zostają całkowicie warunki powstania jakiegoś intymniejszego kontaktu, łączności między tymi dwoma rozdzielonymi rzeczywistościami. Teatr, który świadomie nie chce rozmawiać z widzem, który z niego drwi i szydzi z konieczności skazuje się na śmierć. A do teatru przychodzi się przecież nie tylko po zabawa, także po oczyszczenie. "Czym jest poezja, która nie ocala / Narodów ani ludzi? Wspólnictwem urzędowych kłamstw / Piose