Każde spotkanie z Tadeu­szem {#os#5966}Kantorem{/#} i jego teatrem jest spotkaniem pamiętnym. Jest to bo­wiem zwykle nie tylko spotkanie z niezwykłym twórcą i fascynującym zjawiskiem arty­stycznym, lecz również zetknięcie z nową prawdą o ludzkiej kon­dycji, dotychczas ukrytą lub nie­dostrzeganą. Ta rewelatorska silą jest swoistym paradoksem teatru "Cricct - 2" i jego twórcy: trud­no bowiem znaleźć artystę - na pozór - tak bardzo zasłuchanego w sobie samym, tak bardzo in­dywidualnego. A jednak właśnie ten indywidualizm Tadeusza Kan­tora stanowi źródło uniwersal­nych prawd, stanowiących prze­słanie jego sztuki. Spektakle "Cricotu - 2" są jednakowo en­tuzjastycznie przyjmowane na całym świecie, w różnych krę­gach kulturowych: nie tylko jako przejawy doskonałej roboty te­atralnej i manifestacji wielkiej wyobraźni - lecz również jako coraz nowsze osiągnięcia w docho­dzeniu ogólnoludzkich prawd - tych, których sztuka poszukuje od zarani