Łódzka realizacja "Walkirii" jest pierwszą powojenną próba za­prezentowania publiczności pol­skiej przynajmniej części tetralogii "Pierścień Nibelunga". Am­bitny w poczynaniach repertua­rowych Teatr Wielki w Łodzi po udanych realizacjach oper belcanta ("Norma" i "Łucja z Lammermoor"), wymagających nie lada głosów i sił wykonawczych, postanowił sprawdzić swe mo­żliwości w dziedzinie równie trudnej, co ryzykownej, jaką stanowi dramat muzyczny Ri­charda Wagnera. Ryzykownej także z powodu gustów i upo­dobań publiczności, której kon­takty z muzyką tego kompozyto­ra są na ogół sporadyczne. Zresztą problem, czy oryginalna, nie skrócona partytura "Walkirii" jest dla współczesnego odbiorcy do strawienia, to sprawa oso­bna. Monumentalna "Walkiria" stała się faktem w polskim repertua­rze powojennym i choćby za to należą się Teatrowi Wielkiemu w Łodzi wyrazy uznania. Tym bardziej że teatr wyszedł z tej "przymiarki" obronną ręką, da­jąc b