Jednym z częstych motywów spektakli Teatru im. Witkiewicza (wiernego w tym swemu patronowi) jest tragiczna konfrontacja uzurpującej sobie boskie prerogatywy, stojącej na progu szaleństwa jednostki - z płaskim, wyprutym z metafizyki światem. Przewrotny "Caligula" świetnie mieści się w tym kręgu tematycznym, chociaż do poetyki zakopiańczyków niezbyt zdaje się pasować chłodna, wyrozumowana, retoryczna faktura dramatu Alberta Camusa. Andrzej {#os#3574}Dziuk{/#} nie próbował jednak, jak bywało, gwałcić konwencji inscenizowanego tekstu. Zapraszając do współpracy renomowa­nych artystów (scenografia: Jerzy {#os#6509}Skarżyński{/#}, muzyka: Tomasz {#os#9835}Stańko{/#}) stworzył powściągliwy w emocjach, wyciszony poemat sceniczny o pogoni za niedosiężnym absolutem, o niewystarczalności czystego rozumu, o złudzie ludzkiej mocy, o okrucień­stwie wprzęgniętym w służbę logicznych paradoksów, nie niwelują­cym jednak żadnej ze sprzeczności bytu. Siłę