Pięć niedokończonych aktów. Dzieje świata, wędrówka dusz, egipski faraon i dzie­więtnastowieczny panicz, Dia­na, Lucyfer, zło i dobro, po­staci nawiedzone, postaci, które przestały być nawiedzone, głosy, sny, zjawy i sąd w zaświa­tach. W tym wszystkim Polska, konflikt jednak historyczny: Zbo­rowski - Zamojski, pancerz, złoty żupan, obłąkany książę "z gestem dawnego dworzanina", trup oka­leczony straszliwie, bo "ucięto mu, orłowi, głowę". Cały Słowacki z okresu mistycznych wzlotów i upadków, próba włączenia systemu genezyjskiego w jeden z polskich dramatów, a może raczej odwrot­nie: próba ukazania dramatu pol­skiego jako momentu rozwoju du­cha dziejów. Taki jest "Samuel Zborowski", teatralne dzieło Zel­werowicza (1911), Schillera (1927), Horzycy (1932) i Kreczmara (1962). Tekst "Samuela Zborowskiego" w przedstawieniu Teatru Klasycz­nego nie tylko budzi szacunek dla misternej budowy. Przede wszyst­kim zadziwia logiką. Ład, jaki w nim z