Warszawa, sezon teatralny je­sień 1962 - wiosna 1963. Uwagę amatorów teatru poetyckiego przyciągnęły trzy premiery dra­matów wielkiego polskiego poety romantycznego Juliusza Słowac­kiego. W Polsce gra się Słowac­kiego stale, co roku bywa kilka­naście premier jego utworów, twórczość tego poety stanowi fun­dament repertuaru narodowego w dziedzinie dramatu. A jednak trzy ostatnie premiery sztuk "Samuel Zborowski", "Ksiądz Marek" i "Sen srebrny Salomei" to nie był ten zwyczajny, zadomowiony na scenach polskich Słowacki. Widzieliśmy trzy bardzo różne inscenizacje, dokonali ich twórcy o niepodobnym temperamencie, różnym rozumieniu stylu i kon­wencji scenicznych - pokrewna przecież była intencja i zamiar twórczy, by widzowi dzisiejszej Polski sprezentować wielkie dzieła najbardziej nieokiełznanej trady­cji romantyzmu narodowego, by przymierzyć tęsknoty i marzenia czasu dawno umarłego do umysłowości współczesnej. By przymierzyć dzieła wielkiego p