8 numer moskiewskiego "Tieatra" przyniósł m. in. obszerny artykuł W. Sieczyna, omawiający przedstawienie "Dziadów" w Teatrze Polskim w War­szawie w inscenizacji Aleksandra {#os#1279}Bardiniego{/#}. Przekonani, że opinia radzieckiego krytyka o przedstawieniu, które u nas było przedmiotem tak ożywionej dyskusji, z pewnością zainteresuje naszych czytelników - przytaczamy fragmenty artykułu Sieczyna. "Gdy podniesie się kurtyna, widz widzi nie wnętrze, pokoju - jak po­daje Mickiewicz, lecz - niebo... Ogromne "niebo" jest w Teatrze Polskim symbolem. I widownia od razu to odczuwa. Widz (widać tutaj, jak czuły jest ten widz!) rozumie za­mysł teatru i cichnie, przeczuwając, że zobaczy coś wielkiego; coś takie­go, co mieści w sobie niebo i pie­kło... Teatr nie ilustruje Mickiewicza: on tworzy samoistne dzieło sztuki, wier­ne nie literze lecz duchowi twór­czości genialnego romantyka. Strofy "Ody do młodości" mogą być poetyckim komentarzem przed­stawi