Z pewnością nie była to ani nudna piła, ani żadna adaptacja lektury, ani też tani wodewil. Sceniczna para: Barbara Dziekan i Michał Janicki z wdziękiem i melodią zabrała widzów w cza równą krainę późnego Gomułki. Zabrała ich pociągiem - bo eała akcja "Apetytu na czereśnie" (tekst wg Agnieszki Osieckiej) rozgrywa się w przedziale kolei, zdążającej do Szczytna. W przedziale tym spotyka się Pani (Barbara Dziekan) z Panem (Michał Janicki) i -jak to w podróży - rozpoczynają zwyczajową konwersację. Zwyczajową tylko na początku, a potem wcale niezwyczajną. Dwoje - wydawałoby się, całkiem sobie przypadkowych - pasażerów opowiada o sprawie jak najbardziej ludzkiej: o rozwodzie mianowicie, i o tym jak do niego doszło. Pan opowiada o swym życiu od stacji Warszawa do stacji Mława, zaś Pani o swoim - od stacji Mława aż do stacji, na której pociąg kończy bieg. Aktorzy posługują się w swej podróżnej grze-opowieści nie tylko tradycyjnym dialogi