Bardzo dobrze się sta­ło, że Teatr TV prag­nąc przypomnieć twórczość Maxa Frischa - czołowego obok Durrenmatta, pi­sarza szwajcarskiego, autora zna­nych także w Polsce powieści "Homo Faber" i "Stiller" oraz kilku sztuk m.in. granej ostatnio na naszych scenach "Andorry" - sięgnął po "Bie­dermanna i podpalaczy", jednoaktówkę uznaną za jedno z najlepszych dzieł scenicznych Frischa. Jest to bowiem sztuka o wyraźnym podtekście politycz­nym. Trudno stwierdzić z całą pewnością, co autor pisząc "Bie­dermanna" miał na myśli, ja­ki krąg wydarzeń był mu naj­bliższy (znamienny jest fakt, że choć prapremiera odbyła się w 1958 roku, historię o podpala­czach zapisał on w "Dzienniku z lat 1946-49" jako pomysł pro­zatorskiej burleski, a przed wer­sją sceniczną wykorzystał ją w słuchowisku radiowym). To nie jest najważniejsze. Ważne jest, jakie asocjacje wywołuje jego sztuka w widzu roku 1964. I chyba właśnie o to chodzi, aby prezentując osi�