Co przyciąga widzów na to przedstawienie? Na pewno barwne życie Jaszy Mazura, magika i akrobaty zarazem - jak pisze Singer - znające­go mądrości Talmudu, dysku­tującego o Galileuszu i Ko­perniku, wierzącego i herety­ka, dobrego i złego, fałszy­wego i szczerego, który umiał kochać wiele kobiet jednocześnie. Ale co najmniej tak samo zaciekawiać może kształt sceniczny żydowskich obyczajów i obrzędów religij­nych, a także obraz stosunków narodowościowych Lublina, Piasków i Warszawy z końca XIX wieku. Taki właśnie spójny zarys losów indywi­dualnych i nie istniejącej już kultury z jej niepowtarzal­nym klimatem i kolorytem udało się na scenie wrocław­skiej stworzyć Janowi Szur­miejowi - inscenizatorowi, reżyserowi i choreografowi "Sztukmistrza z Lublina". W sukcesie spektaklu znaczny też udział ma plastyczna kompozycja przestrzeni sce­nicznej (bo tak chyba nale­żałoby nazwać scenografię Wiesława Olko), a także mu­zyka Zygmunta Konieczn