"Oskar i pani Róża" w reż. Anny Agustynowicz i "Łucja i jej dzieci" w reż. Marka Pasiecznego w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. Pisze Andrzej Lis w Teatrze.

Ilekroć jestem na przedstawieniach tego teatru, prawie zawsze mam wrażenie, że na widowni zasiada wielka rodzina z gronem licznych przyjaciół. Że między widownią a sceną istnieją więzy daleko głębsze, dużo bardziej zażyłe i przyjacielskie, niż to na ogół w naszych teatrach bywa. Wszystko, co odbywa się między sceną a widownią, wydaje się tu bardziej celowe, sensowne, zrozumiałe, budzące wzajemne zaufanie, szacunek, nić serdeczności. Ci, którzy zaprzyjaźnili się z teatrem Anny Augustynowicz przed trzynastoma laty, przyprowadzają tam pewnie swoje dzieci. Niewiele jest w naszym kraju takich jak ten teatrów, w którym można rozmawiać z widownią o wszystkich sprawach, także o tych najważniejszych. O najtrudniejszych, o których zazwyczaj mówi się w teatrze mało lub nie mówi wcale: mianowicie o tym, jak życie związane jest ze śmiercią. Jak śmierć może być częścią życia. Niewielka książka Erica Emmanu-ela Schmitta bardzo szybko zdoby