Jan Klata podszedł do tekstu Umińskiej-Keff w bardzo ryzykowny sposób: wyrwał go z kontekstu, zatomizował, zrytmizował, zapętlił. Poza tym w jego spektaklu na dalszy plan schodzi kwestia Holocaustu - matka jest bowiem przede wszystkim doświadczoną przez historię kobietą. In­ność Kobiety-Żydówki-Polki została tu zredukowana do Kobiety-Polki jako Innego. Klatę interesuje więc przede wszystkim relacja kobieta - naród i kobieta - system symboliczny oraz, przede wszystkim, relacja matka - córka. Klata wykorzystuje profanacyjny gest Córki w utworze Keff, znie­ważającej dręczącą ją swą traumą Holocaustu Matkę, do przełamania tabu w stosunku każdej córki do każdej matki. W ten sposób problem kobiety umęczonej przez Matkę-ocaleńca, która nie wpisuje się w żaden narodo­wy dyskurs, zostaje zamieniona na kobietę, która w ten dyskurs zostaje brutalnie wpisana i przez niego uprzedmiotowiana. Takie zabiegi mogą oczywiście wzbudzić niepokój - niebezpi