PLUSY 1. Interesująca adaptacja: Kaczmarek sprowadza tekst Musila do esencji, sprawnie posługując się formą. Poddaje czytelnej analizie relacje międzyludzkie, potrafiąc jedno­cześnie niemal przez cały czas spektaklu utrzymać silne napięcie dramatyczne. 2. Wyraziste aktorstwo Karoliny Sokołowskiej i Tomasza Nosińskiego. Kipiące emo­cje wygrywają za pomocą przerysowanych gestów, utrzymując swoich bohaterów na pograniczu człowieczeństwa i zwierzęcości. Niektóre sceny mają wartość odrębnych etiud performerskich, w których aktorzy poddają próbie własną tożsamość. 3. Minimalistyczna, ale wymowna, wieloznaczna scenografia, estetycznie spowino­wacona z monochromatycznymi kostiumami. 4. Atmosferę oniryczną, podszytą dziwnością, budują w równym stopniu sekwencje muzyczne, utrzymane w niepokojących, nieoczywistych tonach. MINUSY 1. Ceną syntetycznego scenariusza była rezygna­cja z kilku istotnych wątków opowiadania Musila. W spektaklu