Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku, który w tym roku obchodzi jubileusz 50-lecia, planuje renowację płyty nagrobnej swego patrona na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Projekt ma być realizowany we współpracy ze Stowarzyszeniem „Zegrzynek Szaniawskiego” z Legionowa.
fot. Waldemar Lawendowski/mat. teatru
Jerzy Szaniawski (1886-1970), dramaturg, pisarz, autor słuchowisk radiowych i felietonista, urodził się w Zegrzynku. Zmarł w Warszawie, gdzie został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Patronem płockiej sceny, która rozpoczęła działalność w 1975 r., został pięć lat później.
Informując o przedsięwzięciach przygotowywanych z okazji swego jubileuszu 50-lecia, Teatr Dramatyczny w Płocku zapowiedział, że zamierza podjąć się renowacji płyty nagrobnej Jerzego Szaniawskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. „Wielki Mazowszanin zasługuje nie tylko na kultywowanie pamięci o nim, ale i trwałe zabezpieczenie miejsc związanych z jego obecnością wśród nas” - podkreśliła płocka scena.
Projekt odnowienia nagrobka Jerzego Szaniawskiego będzie realizowany we współpracy ze Stowarzyszeniem „Zegrzynek Szaniawskiego” z Legionowa, które poprzez działalność edukacyjną i artystyczną upamiętnia twórczość dramaturga. Wniosek o wsparcie przedsięwzięcia zostanie złożony do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego.
Jak powiedział w piątek PAP Leszek Skierski, kierownik działu promocji płockiego Teatru Dramatycznego, wykonana z piaskowca płyta nagrobna Jerzego Szaniawskiego na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach wymaga odnowienia, oczyszczenia i wzmocnienia. „Wszystkie prace zostaną przeprowadzone przez specjalistów, oczywiście w uzgodnieniu ze służbami konserwatorskimi i zarządcą cmentarza. Na pewno stanie się to w tym roku, myślę, że do jesieni” - dodał Skierski.
W komitecie honorowym obchodów 50-lecia płockiego Teatru Dramatycznego znaleźli się m.in.: marszałek Mazowsza Adam Struzik, wojewoda mazowiecki Mariusz Frankowski i prezydent miasta Andrzej Nowakowski, a także Krzysztof Szuster, prezes Związku Artystów Scen Polskich, oraz Paweł Szkotak, prezes Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów.
W ramach jubileuszowych obchodów planowane jest m.in. historyczne widowisko plenerowe „Inkorporacja Mazowsza do Korony” z okazji 500-lecia włączenia Mazowsza do Królestwa Polskiego - przedstawienie ma być prezentowane w 15 miejscowościach regionu. Odbędzie się też sesja naukowa z udziałem teatrologów, zorganizowana wraz z Towarzystwem Naukowym Płockim i Płockim Towarzystwem Przyjaciół Teatru. W planach jest też piąta już z kolei publikacja dotycząca historii płockiej sceny, obejmująca tym razem lata od 2003 r. do końca obecnego sezonu teatralnego.
Nawiązując do jubileuszu 50-lecia płockiego Teatru Dramatycznego obecny jego dyrektor Marek Mokrowiecki podkreśla, odnosząc się przy tym do wszystkich pracowników sceny, nie tylko aktorów: „Co jest takiego w Teatrze, że tworzą go zwykli ludzie, którzy na scenę +wchodzą, wychodzą, są smutni, są śmieszni, czasem jacyś więksi niż w rzeczywistości+ - jak pięknie napisał w +Dwóch teatrach+ Jerzy Szaniawski. Artyści. Ale są wśród nas i Ci +niewidzialni+, bez których nie istniałby Teatr”.
Pierwszą, jeszcze nieoficjalną premierą Teatru Dramatycznego w Płocku w grudniu 1974 r. był spektakl „Romeo i Julia” Williama Shakespeare'a w reżyserii Grzegorza Mrówczyńskiego. Rodzicami chrzestnymi teatru, który z początkiem 1975 r. rozpoczął już oficjalną działalność, zostało dwoje wybitnych aktorów: Ryszarda Hanin i Tadeusz Łomnicki. Początkowo nazwa teatru brzmiała Teatr Płocki - Ośrodek Kultury i Sztuki. W 1980 r. placówka otrzymała obecną nazwę - Teatr Dramatyczny oraz imię Jerzego Szaniawskiego. Od 1999 r. organem założycielskim płockiej sceny jest samorząd Mazowsza, który m.in. sfinansował przebudowę i modernizację obiektu w latach 2006-2008.
Obecnie płocki Teatr Dramatyczny posiada trzy sceny: dużą, mieszczącą 402 widzów, kameralną dla 92 widzów i salę „Piekiełko” dla 60 widzów. Są tam także sala baletowa, garderoby oraz pracownie: krawieckie i modelatorsko-plastyczna, a także studio nagrań, pralnia, magazyny kostiumów i rekwizytów. Budynek jest w pełni dostosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. Poza głównym gmachem teatr ma także stolarnię i magazyny na składowanie dużych dekoracji oraz materiałów do odzysku.
Pierwszą płocką sceną był Teatr Miejski utworzony w 1812 r. w dawnym kościele św. Trójcy, który działał w tej siedzibie do 1940 r. Zabytkowy budynek teatru zburzyli Niemcy podczas II wojny światowej. Jego makietę odsłonięto w 2016 r. w pobliżu miejsca, gdzie działała scena, w czasach swego istnienia - jedna z najstarszych tego typu stałych placówek kulturalnych w Polsce.