Jest to jedno z głośniej­szych przedstawień mijają­cego sezonu teatralnego. Młodzież w tym Strindbergu przyrządzonym przez Durrenmatta znalazła blis­ki sobie sposób widzenia świata i rozpoczęła szturm na kasy Teatru Współcze­snego. Zresztą nie tylko młodzież - w dobrym to­nie było obejrzenie "Play Strindberg" we właściwym czasie, to znaczy możliwie szybko po premierze. Bo to i modna sztuka, i Wajda, i znakomita obsada. Trudno sobie u nas wyo­brazić lepszego reżysera dla "Play Strindberg" niż ANDRZEJ {#os#2589}WAJDA{/#}. Już od pierwszych scen, które sprawiają wrażenie zatrzy­manych kadrów czarno-białego filmu, widzi się, że zastosowana tu metoda re­żyserii wywodzi się bezpo­średnio z praktyki kina. Ostre cięcia, szybki montaż scen, żadnego wychodzenia i wchodzenia aktorów na scenę, co w teatrze zajmu­je zwykle tyle czasu; po prostu jak w filmie - ak­torzy zjawiają się w kadrze i z niego znikają. W sztuce, w której nic nie jest w