Czechow m.in. pisze: "Mówi­my, mówimy, mówimy, mówi­my i prawdopodobnie dojdzie do tego, że umrzemy na zapale­nie języka i strun głosowych". W całej scenicznej twórczości Czechowa - np. "Trzy siostry", "Wujaszek Wania", "Mewa", "Wiśniowy sad" - pojawia się ciągle ta sama galeria postaci, typów ze świata rosyjskiej pro­wincji: rezydenci, damy tracą­ce majątek, urzędnicy, studen­ci bez przyszłości. Autor mis­ternie wplata w swoje sztuki ironię ze smutkiem, śmiech z bólem. Nie są to bohaterowie z marginesu społecznego, lecz ludzie z tzw. wyższych sfer. Lu­dzie bez charakteru, "wraki ży­ciowe", które za swoją prze­graną winią wszystkich tylko nie siebie. Adam {#os#835}Hanuszkiewicz{/#} wy­stawił w Teatrze Narodowym po raz drugi "Płatonowa''. Jego stosunek do Czechowa jest nie­co skrajny, interpretuje jego utwory sceniczne jako kome­die o wodewilowym charakte­rze, wbrew tradycji teatralnej, czyniącej ze sztuk Czechowa psychologiczne dramaty.