Czechow we wszystkich sztukach opisuje tę samą sytuację społeczno-oby­czajową. U jej podło­ża leży zmierzch ziemiaństwa i bankructwo reprezen­towanej przez tę klasę filo­zofii życiowej. W każdej nie­mal sztuce pojawia się cha­rakterystyczna galeria po­staci ze światka rosyjskiej prowincji: dama, która traci majątek; rezydenci; awan­sujący przedstawiciele klas niższych; studenci, którzy nie mają gdzie ulokować swych ambicji itd. Prawie wszystkim nie dostaje świa­domości tego, co dzieje się wokół nich. Uwagi powyższe dotyczą również pierwszej sztuki Cze­chowa, napisanego ponoć w latach studenckich "Płatonowa", którego wystawił ostat­nio - i to już drugi raz w swej karierze reżyserskiej - Adam {#os#835}Hanuszkiewicz{/#}. Rzecz, jak zwy­kle u tego twórcy, budzi kon­trowersyjne opinie, zwłaszcza że Hanuszkiewicz ma bardzo konsekwentny, ale i stosunko­wo skrajny pogląd na temat dramaturgii Czechowa. Inter­pretuje on mianowicie utwory s