Teatr żyje chwilą, jest sztuką ulotną, osadzoną w swoim czasie. Wsłuchuje się więc w nastroje, i odczucia swej widowni, szuka porozumienia z nią, i ona to de facto określa i kształtuje jego oblicze. Nie każdy teatr jest jednak aż tak wrażliwy i podatny na oczekiwania widowni pod swoim adresem, jak Teatr Nowy pod dyrekcją Izabelli Cywińskiej. Kiedy prominenci recytowali piękne słowa o równości, ale sami sytuowali się wysoko ponad masami, l. Cywińska wystawiła "Łaźnię" Włodzimierza Majakowskiego; kiedy żywą wartością stał się dla Poznania pomnik Czerwca 56 roku, zrealizowała sztukę o Czerwcu; kiedy nastroje i sympatie społeczeństwa zwróciły się w stronę Kościoła, wprowadziła do repertuaru sztukę napisaną przez papieża. Jaka więc teraz sztuka, w opinii I. Cywińskiej, jest pozycją na dziś? Otóż, jej zdaniem, może nią być teraz - na przykład - "Wróg ludu" Henryka Ibsena. Najbardziej publicystyczna i plakatowa ze sztuk Ibsena, t