CIEKAWIE układają się losy sceniczne tej naj­słynniejszej i najczęściej bodaj grywanej spośród "przy­jemnych" sztuk Shaw a; mo­żna by powiedzieć, że od­zwierciedlają one w pewnym sensie zasadniczą antynomię jej nurtu wewnętrznego - antynomię pierwiastków "mę­skich" i "kobiecych". Owa, tak błyskotliwa, walka ko­mediowa, jaką na przestrzeni całego utworu rozgrywa ze sobą para jej bohaterów - walka przebiegająca z tak zmiennym szczęściem, o zwy­cięstwach i porażkach przy­padających coraz to innej stronie - znajduje odbicie w kolejnych realizacjach tea­tralnych. Jedne z nich stoją wyraźnie "pod znakiem Eli­zy"; inne - co prawda rzad­sze - "pod znakiem Higginsa". Nie chodzi tu tylko o zastosowanie takiego czy in­nego zakończenia, o to, czy ze scenicznego finału wynik­nie "ujarzmienie" pokonanej przez miłość Elizy, czy też ostateczna porażka jej mi­strza, odrzuconego przez nią, upokorzonego i zbyt już mo­że bezlitośnie podeptanego; cho