Ostatnio wydany dramat Róże­wicza pt. "Do piachu" napi­sany jest właściwie według reguł ,,dramaturgii zamkniętej": ma bohatera, fabułę, punkt kulmi­nacyjny i zakończenie. A jednak i ten utwór, jak to zwykle u Różewicza, jest nietypo­wy w swej konstrukcji: składa się z kilku części, luźno ze sobą spo­jonych, co częściowo wynika z hi­storii jego powstawania. A pow­stawał długo, bo od 1948 roku, ze strzępów zanotowanych wówczas wspomnień partyzanckich zatytu­łowanych: "Latryna" i "Głupi Wa­luś". Potem dodane zostały frag­menty sztuki, mające w sobie za­czyn dramatu politycznego na te­mat układu orientacji politycznych w polskiej partyzantce, a zwłasz­cza w AK. Ta część wyraźnie róż­ni się charakterem od reszty utwo­ru, ma w sobie coś z doktryner­skiej dyskusji ideologicznej, w której wypowiedzi biorących u­dział osób zdają się szeleścić pa­pierem. Na szczęście jest to fragment krót­ki, początkowy, a potem następu