Wokół dzieł Wagnera narosło tyle nieporozumień i tyle sprzecznych opinii, które zyskały sobie powszech­ne obywatelstwo, że dziś twórczość tego kompozytora stała się obiegowym synonimem koturnowego monumen­talizmu (zaprawionego ideą pangermańską). Przyczyniły się do tego wa­runki historyczne w jakich pod ko­niec życia działał kompozytor, zwłasz­cza triumf imperializmu niemieckie­go po zwycięskiej wojnie z Francją w roku 1871, a także nadużywanie jego imienia przez hitleryzm. Z dru­giej zaś strony rzadkie pojawianie się dzieł Wagnera na scenach pol­skich, zwłaszcza po wojnie. Dość po­wiedzieć, że łódzka inscenizacja ope­ry romantycznej Wagnera - "Lohengrin" jest zaledwie drugim wystawie­niem tego dzieła w okresie powojen­nym. Różne tego były przyczyny. Do najważniejszych zaliczamy wysokie wymogi natury technicznej i wokal­nej, jakie stają przed inscenizatorem biorącym na warsztat sceniczne dzie­ła Wagnera. Koncepcja artystyczn