Czekając na "Osobistego Jezusa" Przemysława Wojcieszka, nową premierę w Teatrze im, Modrzejewskiej w Legnicy, dokonałem subiektywnego wyboru najlepszych dramatów Polsce po 1989 roku. Są to teksty politycznie niepoprawne niezależnie od tego, jaka frakcja jest u władzy. Rodzą wątpliwości, a nie objawioną prawdę. Tętni w nich puls naszego parszywego świata - pisze Łukasz Drewniak w Dzienniku.

"Młoda śmierć" Nieżyjący już dziennikarz Grzegorz Nawrocki zaszokował tym dramatem polski teatr. Bo nikt przed nim w połowie lat 90. nie miał odwagi, żeby w tak drapieżny sposób pokazać nowe pokolenie Polaków, które dorastało już w wolnym kraju. "Młoda śmierć" miała zaczynać się od zdania nastoletniej bohaterki: "Zerżnęłam tego ch..a!", bo autor widział ją jako rodzimą odpowiedź na nowy brutalizm. Kilka scenek-migawek z życia młodzieży utrzymanych w konwencji naturalistycznej, prawie stenograficznych zapisów tego, jak się dziś mówi, jak rozumie świat I jak łatwo się w nim zabija. Bez powodu. Z nudów. Z niezrozumiałej agresji. Nawrocki próbował odkryć, co młodzi zabójcy mają w głowach. Wstrząs, jakiego doznawali widzowie, polegał na tym, że odpowiedzi nie było. Śmierć niczego nie wyjaśniała, była niepotrzebna, tak samo jak życie, słowa i uczynki straconej generacji. Tekst Nawrockiego wystawiała z powodzeniem Anna Augustynowic