W ciągu kilkunastu miesię­cy dyrekcji Zbigniewa Marka {#os#2881}Hassa{/#} zdążyliśmy się już, przy­zwyczaić, iż teatr co jakiś czas proponuje nam widowisko muzyczne pełne inwencji, ruchu, światła i barwy. Tutaj tego wszystkiego zabrakło. Lecz nie tylko dlatego ów skromny, ka­meralny wieczór pozostawił mieszane uczucia niedosytu, zagubienia i estetycznej dezorientacji. Tego wieczoru Starszych Pa­nów nie ma w domu. Po sa­lonie snuje się gromada stwo­rzonych przez nich typów. Re­żyser wpuścił ich, sądząc, że to rodzina. Cóż, niby ojcowie wspólni, lecz każda z tych osób jest dzieckiem innej sy­tuacji. Teraz próbują nawią­zać ze sobą kontakt, lecz ten wciąż się rwie, jak to zwykle rozmowa obcych sobie osób pod nieobecność gospodarzy. Sytuacja niezręczna, obfitu­jąca w wiele raf. Pomysł prze­niesienia tych piosenek z ekranu telewizyjnego na scenę teatralną od samego początku wydawał się ryzykowny. Ry­zykowne, przede wszystkim,