W końcu lat pięćdziesiątych Witkacy pojawił się w teatrze jako symbol awangardy, w połowie lat sześćdziesiątych, był już klasykiem. Ostatecznie, po latach nieporozumień i inscenizacyjnej ekwilibrystyki, zajął we współczesnym teatrze należne mu miejsce jako pisarz, z którego myślenia o społeczeństwie, cywilizacji i kulturze może coś jeszcze dzisiaj wynikać. Prze­konywały o tym przedstawienia Jerze­go Jarockiego, Macieja Prusa. "Gyubal Wahazar" w Ateneum to trzecia sztuka Witkacego realizowana przez {#os#142}Prusa{/#}. Inscenizując "Jana Macieja Karola Wścieklicę" (Koszalin) i "Szew­ców" (Kalisz, Warszawa) Prus wycho­dził z analogicznych założeń, teoretycz­nie uznanych za fundamentalne. Uzwyczajnił tło i ludzi, wprowadził naturalistyczną niemal dekorację, realistycz­nie i konkretnie potraktował postacie. Najbardziej zdawała się interesować Prusa w rozważaniach Witkacego spra­wa mechanizmów, kierujących jedno­stkami i zbiorowością o