Podobno książę Karlos, infant Hiszpanii, syn Filipa II i Marii Portugalskiej, był niespełna rozumu i przynosił wstyd rodzinie tak, że czuły na punkcie prestiżu dynastii ojciec musiał go ukryć przed światem. Nieszczęsny infant zmarniał w więzieniu. Podobno piękna Elżbieta, trzecia już bodaj małżonka Filipa, poprzednio przyrzeczona jego synowi, królewna francuska i nieodrodna córka Katarzyny Medycejskiej, spiskowała przeciwko Hiszpanii, czym naraziła się swojemu małżonkowi, który czuł się zresztą urażony również jako mężczyzna. Elżbieta skończyła w niełasce. Tyle historia. Fryderyk Schiller, pisząc dramat o hiszpańskim infancie, don Karlosie, wykorzystał motywy historyczne. Przede wszystkim starał się przepoić utwór panującą na hiszpańskim dworze atmosferą pochlebstwa i podejrzliwości. Zaś protagonistom dramatu porozdzielał role, nie troszcząc się już o historyczne przekazy. Powiadają, że dramaty Schillera ogląda się dziś z