"Wesele" Stanisława Wyspiańskiego miało być począt­kowo złośliwym pamfletem na znajomych poety uczestni­czących w uczcie z okazji zaślubin poety Lucjana Rydla i chłopskiej córki Jadwigi Mikołajczykówny. Stanisław Że­leński - Boy w "Plotce o Weselu" pisze, że w czasie komponowania dramatu "geniusz poezji porwał Wyspiań­skiego za włosy i ściany bronowickiego dworku rozsze­rzyły się w symbol współczesnej Polski". Wyspiański zanany był z niezwy­kłej złośliwości okraszonej ciętym dowcipem. Znane jest jego dowcipne określenie poety Adama Asnyka: "Asnyk, to taki wypchany orzeł, ma wszy­stko - dziób, skrzydła, tyle tylko, że nie poleci". Każda z postaci dramatu "Wesele" miała swój pierwowzór wśród zgro­madzonych gości w dworku Tetmaje­rów w Bronowicach pod Krakowem. Wesele Rydla miało miejsce w 1900 roku, trzy miesiące po tym wydarze­niu Wyspiański przyniósł do teatru gotowy dramat. Na zaprojekto­wanym przez poetę teatralnym afi­