Z objętości zamieszczonej w "Nowym Korbucie" bibliografii głosów prasy o "Wiośnie Narodów" można by wnosić, że z dorobku dramaturgicznego Adolfa Nowaczyńskiego ten utwór w chwili powstania wywołał najbardziej wszechstronną dyskusję. W rze­czywistości jednak wraz z dużą liczbą wypowiedzi nie szła w parze ich dogłębność; polemika z komedią Nowaczyńskiego wy­nikała najczęściej z urazów wo­bec postawy politycznej autora, jej obrona - z poczucia partyj­nej solidarności. Była to zatem dyskusja w swym charakterze niezwykle współczesna, dyskusja niema, w której wymianę opinii na tematy aktualne, zamaskowa­no rozmaitymi grymasami, skrzy­wieniami i puszczaniem oka do czytelnika. Dla pierwszej części kampanii prasowej około "Wiosny Narodów" charakterystyczny jest rysunek, jaki ukazał się w pierwszym numerze "Cyrulika Warszawskiego" w roku 1929. Jerzy Zaruba przed­stawił na nim Adolfa Nowa­czyńskiego owiniętego egzempla­rzem "Gazety Warszawski