Federico Garcię Lorkę wprowadził na telewizyjną scenę Aleksander Bardini w roku ubiegłym. "Miłość don Perlimplina i Bełisy" stanowiła niewątpliwie jeden z ciekawszych spektakli tego okresu. Reżyser trafnie oddał intensję autora tragicznego "obrazka erotycznego" z 1928 roku, zespalając tekst z oprawą plastyczną, kostiumem, muzyką i grą aktorów. Lorca był bowiem mistrzem syntezy. Umiał łączyć we wspólną treść zarówno tradycje narodowe, jak zwyczaje ludowe, nadając im drapieżną, współczesną formę dramatyczną. Lorca pojmował jednak teatr nie tylko jako miejsce spędzania czasu, lecz wyznaczał mu również inne zadania, traktując go jako trybunę, której "publiczność trzeba poskramiać i przeciwstawiać się jej niejednokrotnie a nawet atakować". Takimi atakami były też jego utwory o charakterze społecznym: "Mariana Pineda", "Yerma", czy "Panna Rosita". Stanowiły tak wielkie niebezpieczeństwo, że w sierpniu 1936 roku frankiści zamordowal